“Okavango roadtrip”
“When all the lights are on, people tend to talk about what they are doing – their outer lives. Sitting around fire, people start to talk about how they are feeling – their inner lives.”
Eigenlijk was het plan om in de winterstop van het hockeyseizoen (2009-2010) op stage te gaan naar Zuid-Afrika. Omdat het kon. Althans, dat was de aanname. Om één en ander wat concreter te maken, werden er deadlines gesteld. Minimaal 11 spelers, dan zouden we gaan. Het bleef bij vijf daadwerkelijke toezeggingen. Het alternatief in Winterberg was vervolgens een stuk realistischer, en evengoed een groot succes. Desalniettemin bleek bij de betrokkenen een zaadje gepland.
Toen ik een jaar later voor coschappen naar Stellenbosch mocht, was daar de herkansing. Er was geen moeite nodig om Baak, Rick en Pietje nogmaals te overtuigen. Becht haakte af. De vijfde stoel (later ‘the isolate’ gedoopt) werd na kortstondig overleg aangeboden aan Rick Mathijssen. Die hapte meteen. Het team was gesmeed, de tickets werden geboekt.
Helaas trad er vlak voor de touchdown op Cape Town International een complicatie op. Letterlijk. Een prikaccident met HIV positief bloed, dus ook de noodzakelijke cocktails aan veel te grote pillen. Alleen maar kotsen. In overleg met Nederland werd deze profylaxe gestaakt (uiteindelijk en gelukkig zonder gevolgen). Nog doorschijnend van de bijwerkingen de gasten opgehaald, en daags nadien de laatste boodschappen voor de trip gedaan. We hadden slechts beperkte tijd, en grootse plannen. De tour wacht op niemand, of de lokale variant daarop.
Navigeren op ouderwetse kaart. Ongeveer voor ogen welke richting, maar de optie om af te wijken van het plan was de essentie van ons plan. Slechts op indicatie TomTom (i.e., overnachting). Er was een onuitgesproken, synergistische teamgeest. Ieder probeerde de ander zo optimaal mogelijk te laten functioneren. Impliciete positieve bekrachtiging. Ruimte voor kwetsbaarheid, tijdens het rijden, maar ook bij een kampvuur. Of een andere vorm van kwetsbaarheid, toen een kudde olifanten ’s nachts vrijwel geruisloos langs onze tentjes (niet meer dan een laagje nylon) liepen. Slechts het geritsel van takken samen met de immense silhouetten, een machtig gevoel.
Vrijheid, in alle varianten op het thema. Tijdelijk, van verantwoordelijkheden elders. In ruimte, uren rijden zonder tegenliggers. Nogmaals in ruimte, op het dak van de Toyota Landcruiser. Wellicht de meest paradoxale vorm van vrijheid werd ervaren door autopech. Tijdens het lassen van de gebroken uitlaat in Maun (Botswana) was de accu niet losgekoppeld. De iatrogeen beschadigde ‘alternator’ moest van verre komen, we moesten wachten. Op het prikbord in Old Bridge Backpackers (met een authentieke ‘end of the world’ vibe) hing het aanbod om voor 4 dagen/3 nachten de Okavango Delta in te gaan.
Elk nadeel heeft z’n voordeel. In retrospect al helemaal. Want de trip de Delta in blijkt een aaneenschakeling van legendarische momenten. Elke opsomming zou tekort doen. Met dit fundament werd de trip (en de vriendschap) verder vervolgd. De vooraf gewenste foto (i.e., giraffe tegen ondergaande zon) kon in Etosha gemaakt worden. Enkele uren voor het verlaten van het park werd een cheetah gespot. De enige echt saaie overnachting werd gerechtvaardigd door nachtvorst. De keuze om toch naar Sossusvlei te rijden bleek om meerdere redenen de juiste. Het afzien van 36 uur in de auto. Met als beloning het 4×4 surfen door mul zand, een oase door zeldzame regenval, met de soundtrack van Kalkbrenner. En de Melkweg. Zo mooi, de werkelijkheid leek haast een surreële versie van gekende desktop achtergronden.
Een dergelijke trip geeft vrijwel oneindige stof tot napraten, het ophalen van herinneringen de voornaamste reden waarom reizen met vrienden zo ontzettend gaaf is. Wat je meemaakt is één, maar met wie is een niet te onderschatten onderdeel. Dat uitte zich tijdens de trip, na twee/drie nachten was er sprake van een geoliede machine qua opbouw en afbraak van het tentenkamp(je). Maar ook zeker nadien, waarbij dankbaar gebruik werd gemaakt van de schier onuitputtelijke bron voor ‘inside jokes’.
Tijdens de trip was mijn rol wellicht meer begeleidend dan leidend. Reeds verworven kennis delend, maar ondertussen volledig openstaand om samen nieuwe ervaringen op te doen. Niet te groot om aan te geven als veronderstelde kennis er (nog) niet is (e.g., panne). Net zo goed de grenzen van de eigen comfortzone onderzoekend, twijfel uit te spreken. Expliciet benoemen als je iets goed/mooi/vervelend/eng vindt. De dekking langzaam laten zakken, ondanks de kans op (al dan niet terechte) afzeikhumor.
Onafhankelijk van de daadwerkelijke belevenissen, is met name de manier waarop, hetgeen wat deze trip zo uniek heeft gemaakt – en nog altijd maakt. Het Afrikaanse gezegde ‘Sal reg kom’ was een motto, het ‘Get busy living’ van lokale act Goldfish vormde de auditieve start van de dag, safariparken uitgezonderd (i.e., geen muziek – zelf opgelegd). Ik denk dat de ervaren coolheid van kwestbaarheid mij tot een completer mens heeft gemaakt. Daarbij dat er tevens ‘compounding’ optreedt bij goed (misschien wel perfect) gebalanceerde teams. Inmiddels hebben we – met hetzelfde team – al een substantieel bedrag bij elkaar gespaard (in dit geval met beperkte compounding via rente) voor de volgende trip. Waarschijnlijk richting de jungle.